Vëlla të thërrasim ne me hallin tonë zhgënjim
mëngjes e mbrëmje flasim me zërin tonë shpëtim:
eja në epërsinë!...
(...e një melodie të këtillë, që pragtë e shtëpive dijnë kur këmbët tona i rrahën ato me marshin e shpëtimit dhe ato ndjenë guximin që të na presin...)
Ndojherë ata vështirësitë s`do mund t`i kuptojnë, kuptohet. Ndojherë dhe fund do i thonë fillimeve, ama Çështja e Lartë e tyre gjersa qëndron në zemra e jo në gojë, kjo do të thotë se Kjo Çështje herdo kurdo, do të triumfojë.
Lindja të na gjejë në një ditë të qetë pranë lumenjve, jo në skëterë, por para Tij të prerë...
Vëllazëria jonë është më e lartë, se më i larti klan është i të Sinqertëve, jo për ndihmë në këtë gjithësi, por për në tjetrën, në parajsë.
Le të na lotojnë zemrat të ta shpëtojmë njëri tjetrin, se kjo ka më shumë vlerë se vehten të mundohemi ta shpëtojmë…
Sidoqoftë në çastet kur të gjithë kanë humbur lindin fituesit… vetëm dhe vetëm atëherë...këta fitues kur si të gjithë të plagosur nga jeta nuk i dorëzohen vdekjes, por rrënkimin e agonisë e shndërrojnë në marsh për rimëkëmbje…
Dëshmor është ai njeri që i inspiruar nga parajsa vetëflijohet t’ua bëjë këtë botë të tillë të tjerëve…
Lironi rrugën ka udhëtarë!
Nga sexhdeja në tokë tek Ai i parë.
Në supe lëvdatash të kësaj bote ngritur,
Nga to në tokë ka udhëtarë për të zbritur.